Zomerliefde (kort verhaal)

Blossom Books Schrijfwedstrijd – Zomerliefde (beste 10 – prijs: publicatie e-book)

De eerste dag van de zomervakantie was de heetste van het jaar. De meeste mensen (de mensen met gezond verstand) lagen buiten in het park, zaten buiten op het terras of deden andere dingen waarbij het woord ‘buiten’ prominent aanwezig was.
De achttien jaar oude Willa Malone miste dit gezonde verstand duidelijk. Anders had ze namelijk niet verkleed als een gigantische kip in een raamloos kelderkantoor gestaan.
“Het komt er dus eigenlijk op neer,” zei haar nieuwe baas meneer Overshaw, een kleine, wezelachtige man, “dat je mensen enthousiast moet maken voor kip.” Hij gaf haar een stapel kleurige papiertjes. “Deze flyers verwijzen mensen naar ons restaurant, dus deel ze flink uit. En vertel er meteen bij dat ze een halve gegrilde kip met friet kunnen krijgen voor slechts € 7,50. En kakel er een beetje bij of klapper met je vleugels of zo. Mensen vinden dat leuk. Oké?”
Willa knikte en plukte een losse veer van haar linkervleugel. Denk gewoon aan de vakantie, hield ze zichzelf voor. Nu ze klaar was met school, waren zij en haar beste vriendin Katie van plan om hun stad te ontvluchten en een wereldreis te maken. Maar de wereld over reizen kostte geld en de snelste manier om aan geld te komen, was blijkbaar door flyers uit te delen in een kokendheet kippenkostuum.
“Hier,” zei meneer Overshaw, “probeer het hoofd eens.” Hij gaf Willa de belachelijk grote kippenkop en ze trok hem over haar hoofd.
Binnenin was het abnormaal heet. Ze voelde meteen hoe zich op haar slapen kleine pareltjes zweet vormden. “Dus eigenlijk moet ik gewoon de hele dag in mijn eentje buiten staan en voorbijgangers vertellen over kip,” zei ze met een gedempte stem vanuit de kippenkop.
“Oh nee.” zei meneer Overshaw, “Je bent niet alleen. Je bent samen met Nick. Hij is zich net aan het klaarmaken.” Hij draaide zich om en schreeuwde naar de deur: “NICK!”
De deur ging open en een andere gigantische kip waggelde het kantoor binnen. De kip trok zijn kop eraf en onthulde een jongenshoofd.
Willa constateerde dat het een van de knapste jongenshoofden was die ze ooit had gezien.
“Dit is Nick,” vervolgde meneer Overshaw. “Jullie zullen samen heel veel tijd doorbrengen.”

Willa’s mond zakte een paar verdiepingen naar beneden terwijl ze door het gaas van de kippensnavel de jongen tegenover haar aanstaarde. Godzijdank had ze dat gekke hoofd al opgezet want anders had ze compleet voor paal gestaan met haar toch al rode en bezwete kop. Wat een lekker ding! Ineens leek dit zomerbaantje helemaal zo erg nog niet en Willa probeerde uit alle macht een sexy houding aan te nemen, wat natuurlijk een behoorlijke uitdaging is in een plus-size kippenpak. Ze schoof haar vleugel in haar zij en hield haar hoofd wat scheef in de hoop dat dit de houding was van een verleidelijke kip.
Nick keek even naar haar (althans, naar de kip voor hem) en haalde toen met een glad gebaar zijn hand door zijn haar waardoor de dikke bos donkere manen weer op zijn plek kwam te liggen.
‘Nou, lekker dan’. Nick haalde zijn schouders op, griste een pak flyers van tafel en waggelde de deur weer uit met de kippenkop nog onder zijn oksel geklemd.
De plaat met romantische zwijmelmuziek die in Willa’s hoofd was gestart, kwam abrupt tot stilstand.
Wat was dat nou voor onbeschofte reactie? Meneer Overshaw fronste zijn wenkbrauwen, mompelde iets en schudde toen geïrriteerd zijn hoofd. Even bleef het stil.
Toen keek hij opeens naar haar en leek verbaasd dat ze er nog stond.
“Kom op!” snauwde meneer Overshaw ineens. “Waarom sta je hier nog?”
Geschrokken pakte ze een flinke stapel flyers en waggelde in haar eenpersoons sauna naar de deur. Ze wurmde zichzelf door de deuropening (Waarom ging die Nick daar wel zo vlotjes doorheen? Was haar pak soms groter?)en stond even later buiten op de stoep. De zon brandde genadeloos door de polyester veren heen en Willa voelde de zweetdruppeltjes naar beneden glijden terwijl haar shirt zich direct vastplakte aan haar rug. Een paar meter verderop stond Nick, hij had de kop nog steeds niet op het pak gezet en keek verveeld om zich heen. Willa besloot het er toch op te wagen en waggelde zijn kant op.
Onder de veren van de vleugel kringelde rook omhoog en net voordat ze wilde gaan roepen dat er een kip in brand stond, besefte ze dat Nick stond te roken. Ze schuifelde nog wat dichterbij.
“Hoi,” riep Willa zijn richting uit. Het klonk vast gedempt door dat pak heen.
Nick keek even haar kant op en nam nog een trek van zijn sigaret.
“Ja?’ Hij keek haar vragend aan.
“Eh…” Terwijl het zweet naar beneden gutste vroeg ze zich af wat ze deze jongen in godsnaam misdaan had dat hij zo bot tegen haar deed. Wat zonde ook van zo’n leuke jongen. “Is dit ook jouw eerste dag?” Vroeg ze tenslotte maar om het gesprek enigszins op gang te houden.
“Ja. Helaas wel.” Hij blies de rook van zijn sigaret uit. Recht in het gezicht van Willa. De rook verzamelde zich in de kop van de kip en ze begon onbeheerst te hoesten.
“Dank je feestelijk, hoor!” piepte ze toen ze uitgehoest was en liep met grote passen bij Nick vandaan. Wat een sukkel zeg, bah! Willa stapte woedend richting het winkelcentrum dat om de hoek van de straat begon en was vastberaden om alle flyers zo snel mogelijk kwijt te zijn zodat ze zo snel mogelijk dit pak uit kon doen. Weg van deze shitbaan. Er waren vast andere (betere) mogelijkheden om geld bij elkaar te krijgen voor de vakantie. Zonder kippenpak. In de brandende zon.

Het winkelcentrum was natuurlijk uitgestorven met deze bizarre temperaturen. Iedereen had wel wat beters te doen dan winkelen op zo’n dag als deze. Willa bleef besluiteloos staan terwijl ze om zich heen probeerde te kijken, waarbij ze haar hele lichaam moest draaien. In de verte kwam een oudere dame aangeschoven achter haar rollator aan. Ze liep langzaam op de vrouw af en besefte direct hoe dreigend dat moest overkomen. Ze probeerde met flinke tred naar de vrouw toe te waggelen en waarschuwde alvast voor haar komst door vol overgave “Kip, lekkere kip!” te roepen.
De oude vrouw keek geschrokken op, nét op het moment dat ze voelde dat ze ergens tegen aanliep, haar evenwicht verloor en in rappe vaart de grond dichterbij zag komen. Ze kwam met een flinke smak op de grond terecht in een zwerm van flyers die door de lucht vlogen. Het pak had gelukkig haar val grotendeels gebroken (het eerste voordeel van het pak) en even bleef Willa versuft liggen. Toen ze weer bij haar positieven kwam, duwde ze als eerste de kop van het pak af en hapte naar de frisse lucht die haar tegemoet kwam. Vanuit haar ooghoek zag ze de oude vrouw ineens een stuk vlotter voortschuifelden en op dat moment leek het haar nog niet eens zo verkeerd om hier een tijdje te blijven liggen.

Ineens verschijnt er een hoofd in haar vizier. “Gaat het?”
Door het felle zonlicht zag ze niet direct wie het was en terwijl ze met haar ogen knipperden verschenen langzaam meer details in het gezicht dat boven het hare zweefde.
“Dat was een flinke smak die je maakte!” Er werd een hand haar richting uit gestoken en twijfelend nam Willa de hand aan. Het viel nog niet mee om overeind te komen met een enorm gevederd pak aan maar even later stond ze weer overeind en keek recht in het gezicht van….Nick?
Verbaasd staarde ze Nick aan. Hij had zijn pak uitgetrokken en zijn haar zat weer warrig zoals vanochtend vóór zijn Grease-gebaar.
“Voel je je wel goed?” Nick keek haar vragend aan.
Ze wreef verbaasd over haar hoofd. Ze moest toch een flinke klap hebben gekregen en aan het hallucineren zijn of zo. “Sorry?”
“Ga even zitten….” Nick duwde haar zachtjes naar een bankje een paar meter verderop en bleef haar bezorgd aankijken totdat Willa maar ging zitten. Nick kwam naast haar zitten en het bleef even stil.
“Weet je nog hoe je heet?” Verbrak Nick na een paar seconden de vreemde stilte.
“Willa. Dat weet ik nog.” Er brak een klein glimlachje door in haar gezicht. Blijkbaar had Nick last van een flink ochtendhumeur en is hij inmiddels wat bijgetrokken. Hij is in ieder geval een stuk vriendelijker dan even geleden.
Haar blik volgde langs de weg die ze zojuist had afgelegd en zag het fietsenrek staan wat ze door dat stomme pak volledig over het hoofd had gezien. Ze kreunde even. “Oh, wat onhandig van me.”
“Zo’n pak is natuurlijk ook niet heel relaxt.” knikte Nick terwijl hij een beetje grinnikte.
Ze voelde een horde vlinders door haar maag fladderen en keek Nick onderzoekend aan. Deze jongen was moeilijk te peilen.
“We moeten nog wel flyeren hoor anders wordt meneer Overshaw nog kriebeliger dan hij al was. Wat een nare man.” Zei ze snel.
“Dan gaan we flyeren, want dat moeten we niet hebben” Nick hiep haar weer overeind en begon de flyers van de grond bij elkaar te rapen. Willa was eigenlijk nog steeds niet over zijn transformatie heen maar besloot er maar niets van te zeggen voor het geval hij weer in zijn oude gedrag verviel. Samen verzamelden ze alle flyers tot een grote wanordelijke stapel.
Ze pakte de stapel van Nick over en heel kort raakten hun vingers elkaar. Een elektrisch schokje vloog door haar arm. Ze keek Nick even verlegen aan en keek toen snel weg. Het winkelcentrum was nog altijd uitgestorven. Besluiteloos bleef ze staan.
“Moet je die nog allemaal kwijt?” Nick knikte naar de stapel in haar hand. “Want dan kun je volgens mij beter naar het park gaan. Daar is het een stuk drukker.”
“Helaas, ik heb de opdracht om hier te blijven. Mag jij wel naar het park dan?”
Nick schoot in de lach. “Of ik naar het park mag? Natuurlijk!”
Willa begreep er helemaal niets meer van, al beviel die lachende Nick haar wel.
“Ik neem anders wel de helft voor je mee.” Nick pakte de stapel van haar over en deelde hem door tweeën. Hij stak zijn helft van de stapel in de kontzak van zijn spijkerbroek. Terwijl hij haar deel van de flyers weer teruggaf, keek hij haar even met een glimlach aan.
“Moet je dan geen pak aan?”. Ze keek naar Nick’s gespierde borstkas waar zijn lichtblauwe shirt omheen spande.
“Een pak? Met deze temperaturen? Je bent een rare, Willa!” Nick lachte en liep langzaam weg. Hij draaide zich nog een keer om en zwaaide ter afscheid. “Wie weet zien we elkaar nog.”
Ze bleef stomverbaasd staan en keek Nick na. Vreemde jongen. Maar wel knap. Dat wel.

De rest van de ochtend sjokte ze door het winkelcentrum en probeerde hier en daar haar folders te slijten terwijl ze ‘Halve kip met friet voor 7,50’ mompelde. Af en toe kwam er een oververhit kind onder het ijs op haar afgerend om aan haar veren te trekken. Verveelde en vermoeide ouders keken ongeïnteresseerd toe hoe ze de kinderen van zich af probeerde te houden. Rond een uur of twee waren haar flyers op en waggelde Willa terug naar het restaurant van meneer Overshaw. Nick was nergens te bekennen en het was stil in het restaurant als ze zichzelf door de deuropening naar binnen propte.
Meneer Overshaw zat gebogen over een van de tafeltjes die bezaaid lag met papierwerk. Zweet druppelde op zijn voorhoofd en natte plekken sierden zijn blouse.
“Ah. Daar ben je weer, Maja. Mooi”
“Eh…Willa” Ze legde het hoofd van het kippenpak voorzichtig op een van de tafeltjes.
“Wat?” Meneer Overshaw keek haar even verbaasd aan. “Ook prima. Zijn alle folders op?”
“Allemaal uitgedeeld…” Knikte ze en keek nieuwsgierig om zich heen of ze een teken van Nick zag. Zou hij nog steeds in het park aan het uitdelen zijn of zou hij allang gewoon ergens een biertje liggen drinken met zijn vrienden?
“Tot morgen.” Mompelde Meneer Overshaw toen ineens.
Willa wist even niet zeker of ze het goed verstaan had. “Eh..wat?”
“Tot morgen. Nu snel weg voor ik me bedenk!”

Ze wist niet hoe snel ze naar de kleine ruimte naast de keuken moest lopen om het pak uit te trekken en greep haar tas. Vijf minuten later zat ze op de fiets en wist van gekheid niet wat ze moest gaan doen. Katie bellen om te vragen of ze nog mee gaat naar het park? Misschien zag ze Nick dan nog wel even!
Terwijl ze gevaarlijk met één hand in haar tas rommelde, probeerde ze recht te blijven fietsen. Toen ze haar telefoon te pakken had, zocht ze snel het nummer van Katie en belde.
Het duurde lang voordat ze opnam en Katie klonk buiten adem.”Willaaah?”
“Katie? Wat ben je aan het doen? Ga je mee naar het park, ik ben eerder klaar met dat kippenbaantje!”
Katie kreunde aan de andere kant van de lijn. “Ik zou wel willen maar ik heb allerlei klusjes beloofd aan mijn ouders om wat geld te verdienen. Ik maai nu het gras….”
Katie liet een veelbetekenende stilte vallen.
Willa vertelde snel over Nick en zijn rare gedragsverandering in de loop van de ochtend. Katie wilde natuurlijk alles weten over hoe Nick eruit zag en of ze hem misschien kende. Ze spraken af dat Willa de volgende dag zou bellen wanneer ze klaar was met werken, zodat ze nog ergens even van de zon konden genieten.
Willa besloot maar netjes naar huis te gaan en in de tuin een boekje te gaan lezen. Het liefst met zo min mogelijk kleren aan na de oververhitting van vandaag. Het vooruitzicht om morgen dat pak weer aan te moeten ontlokte een diepe zucht. Maar het vooruitzicht om Nick morgen weer te zien stemde haar wél een stuk vrolijker!

Willa was de volgende ochtend al op tijd bij het restaurant in de hoop wat langer met Nick te kunnen kletsen voordat ze weer flyers moesten gaan uitdelen. Toen ze het kantoortje inliep, zag ze nog nèt hoe Nick balancerend om één been het pak probeerde aan te trekken.
“Hey!” Ze keek Nick geamuseerd aan.
Nick keek haar even aan, trok een wenkbrauw op en draaide zich dan hinkend om om zich verder aan te kleden.
“En net zo’n zin in vandaag als ik?” grapte ze terwijl ze naar haar eigen pak liep wat aan de deur van de kast hing.
“Enorm.” Nick klonk kortaf en verbaasd draaide Willa zich naar hem om.
“Jee, wat een ochtendhumeur heb jij zeg?”
Nick keek haar geïrriteerd aan. “Wat weet jij daar nou van. Bemoei je met je eigen zaken.”
En terwijl ze met open mond achterbleef, graaide Nick de kippenkop van de tafel af en stormde de deur uit. Voor zover je de deur uit kan stormen in zo’n pak natuurlijk. Ze schudde verbaasd haar hoofd. Ze snapte er helemaal niets meer van. Het ene moment was hij lief en charmant en het andere moment kon hij haar wel schieten. Nou, dan lekker niet. Al mopperend trok ze het pak weer aan en direct steeg de temperatuur binnenin naar ongekende hoogten. Meneer Overshaw was nergens te bekennen dus Willa pakte maar een grote stapel flyers en liep twijfelend het restaurant in.

“Meneer Overshaw?”
Er klonk gerommel achter de bar, gevolgd door een harde klap en een vloedgolf aan scheldwoorden. Toen kwam meneer Overshaw ineens te voorschijn en keek haar boos aan. “Wat?”
“Ik eh…ga flyers uitdelen. Waar moet ik vandaag heen?”
Even keek meneer Overshaw verbaasd naar de stapel folders in haar hand. “Ohja. Kijk maar even. Als jij en Nick maar niet bij elkaar rondhangen.”
“Nou, wees daar maar niet bang voor…” mopperde ze terwijl ze naar buiten waggelde waar het nu al heet was, ondanks het vroege tijdstip. Ze besloot richting de grote supermarkt te lopen en bleef op de parkeerplaats in de schaduw van het gebouw rondhangen. Ze zag geen teken van Nick en vroeg zich af wat hij überhaupt met die flyers deed.
Op een of andere manier sleepte Willa zich door de dag heen en was ook vandaag al eerder door haar flyers heen dan verwacht. Toen ze terugliep naar het restaurant zag ze tot haar verbazing dat een paar tafeltjes gevuld waren. Ze herkende het jongetje dat gisteren helemaal onder het ijs zat. Nu was zijn gezicht bedekt en bevlekt met de marinade van meneer Overshaw’s kip.
“Tok, tok, tok!” begon de jongen direct te roepen toen hij haar door de deuropening zag komen. Meneer Overshaw stond met een grote grijns achter de bar. “Maja! Daar ben je weer!”
“Willa” antwoordde ze mat en liep door naar het kantoortje om zo snel mogelijk uit dat pak te kunnen. Ze had voor vandaag een schoon shirtje in haar tas gestopt, wat ze snel aantrok voordat ze het restaurant weer inliep.
Meneer Overshaw keek net op zijn horloge toen ze naar hem toe liep om zich af te melden voor vandaag.
“Godsamme, die Nick is nog steeds niet terug.” Meneer Overshaw keek haar scherp aan. “Heb jij hem gezien?”
“De hele dag niet.” Ze schudde haar hoofd en gooit haar tas over haar schouder.
“Nou, tot morgen dan.” Met klanten in zijn restaurant was meneer Overshaw een stuk vriendelijker.

Een half uurtje later was Willa in het park met Katie. Ze hadden een grote fles cola gehaald en een zak chips en lagen nu languit op een geblokt kriebelkleed dat Katie nog uit de schuur van haar ouders had weten te pakken voordat ze naar het park waren gefietst. Ze vertelde over het kippenpak, Nick en meneer Overshaw. Katie vertelde over de klusjes die ze voor haar ouders heeft gedaan maar vroeg daarna door over Nick.
“Is hij heel knap? Gespierd? Ken ik hem?”
“Ja. Ja. En nee.” grijnsde Willa. Toen betrok haar gezicht. “Maar het wordt toch niets. Die jongen is zo veranderlijk als een blad aan een boom. De ene keer poeslief en charmant en dan ineens gruwelijk chagrijnig en bot.”
“Vreemd…” knikte Katie peinzend.
Ze mijmerden nog een tijdje door over de vakantieplannen en hoeveel ze nog moesten sparen om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Opeens viel er een schaduw over Willa heen en twee paar blauwe gympen verschenen bij haar knieën.
“Hey!” Klonk het opgewekt. Willa’s blik ging langzaam omhoog. Gebruinde benen, een afgeknipte baggy spijkerbroek, een groen shirt met een logo erop en tot slot het knappe gezicht van Nick.
“Hallo?” Ze kon haar verbazing niet verbergen. Wat wilde hij nou weer?
“Alweer klaar met je flyers?” Nick knikte naar de richting van het winkelcentrum.
“Ja. En jij?” Ze was niet van plan om direct weer gezellig met hem te kletsen als hij dat soms verwachtte.
“Ik?” Nick keek verbaasd op Willa neer. “Ik had vandaag wat beters te doen!”
Langzaam zakte hij door zijn knieën en kwam naast haar zitten.
Katie keek met een vragende blik van Willa naar Nick en weer naar Willa.
“Ik zal me eens fatsoenlijk voorstellen.” Nick stak zijn hand uit naar Willa. “Koen”
“Sorry?” Ze keek hem verbaasd aan. Katie’s blik ging van vragend naar totale verwarring.
“Koen…We hebben elkaar gisteren in het winkelcentrum ontmoet?”
Het bleef even stil terwijl ze probeerde te verwerken wat hij zojuist had gezegd.
“Nick toch?”
“Nick?” Nick/Koen keek haar even verward aan en begon toen te lachen.
“Oh nee” kreunde hij. “Je hebt mijn evil tweeling broer ontmoet. Dat kan niet veel goeds betekenen!”
“Tweelingbroer?” Willa’s hersenen leken door de hitte gesmolten want ze kreeg nog steeds niet gerijmd wat hier nu gebeurde.
“Mijn tweelingbroer Nick. Een verwend jong, als je het mij vraagt. Hij heeft zich zo misdragen dat onze ouders hem deze zomer geen zakgeld geven dus hij heeft nu ergens een baantje. Geen idee wat hij doet eigenlijk.”
Toen begon Willa langzaam te lachen. Koen keek haar verbaasd aan en hield zijn hoofd een beetje scheef.
“Dan weet ik wel wat voor baantje hij heeft!” Ze grinnikte nog even en ook Katie moest lachen nu ze begreep wat er aan de hand was.
“Je weet wat voor rotbaantje ik heb deze zomer hè.” Koen knikte.
“Je broer heeft ook zo’n pak aan. Dáár ken ik hem van!”
Koen moest nu ook vreselijk lachen. “Dát moet ik zien. En een foto van maken. Ge-wel-dig! Wat zal hij dát verschrikkelijk vinden.”
Ze knikte. “Hij is dan ook niet te genieten.”
“Dat kan ik me voorstellen…” antwoordde Koen direct met een grote grijns op zijn knappe gezicht.
Het bleef even stil en Willa keek stiekem naar de gebruinde spierballen toen Koen zich langzaam overeind duwde.
“Nou, ik ga mijn broer maar eens opzoeken. Maareh…”
Haar maag maakte een buiteling.
“Heb je zin om vanavond naar de film of zo te gaan? Ik trakteer.” Koen gaf haar een knipoog.
“Leuk!” Ze gaf haar telefoonnummer en terwijl zij en Katie Koen in stilte nakeken toen hij wegliep, ging Willa met een zucht op het kleed liggen.
“Ineens vind ik het baantje een stuk minder erg…”