Ben jij een avond- of een ochtendmens? Die vraag krijgt iedereen wel eens naar zijn hoofd geslingerd. Op een feestje, op je werk…De vraag lijkt in onze huidige maatschappij onvermijdelijk. Het antwoord daarentegen niet. Het antwoord blijft bij mij namelijk meestal uit. Want ik weet het niet. Ik weet het echt niet.
Wat ik wél weet is dat ik geen ochtendmens ben. Nope, dat niet. Vriendlief kan dat bevestigen in drievoud. Als de wekker gaat, doorga ik eerst de verschillende stadia van opstaan; ontkenning, boosheid, onderhandelingen en depressie. En soms, als het echt tegenzit, doorloop ik deze stadia een tweede keer waardoor ik daarna mijn ochtendritueel versneld moet afspelen. Ik grom en mompel wat. Geef mijn vriend een willekeurige duw en stamp dan met twee dichtgeknepen ogen en haar als een naar beneden gedonderd vogelnest door het huis. Ik hou dit vol totdat ik in de auto stap. Dan kom ik rustig tot mezelf en op het moment dat ik mijn werk binnenloop ben ik mijn stralende zelf zoals de meeste van jullie mij kennen. Juist, die ja!
Je zou dan kunnen denken dat ik in de avond barst van de energie. Dat ik dan tot in de late uurtjes achter mijn pc zit om te schrijven vol passie en overgave of met vrienden afspreek en tot verre na middernacht borrel in hippe cafeetjes. Misschien denk je wel dat ik lange wandelingen maak met mijn vriend door de práchtige omgeving van Eindhoven. Nee hoor. In de avond ben ik rond een uur of half acht wel klaar met de dag. Uitgeteld. Gebroken. Kapot. Mijn bed roept mij al lang voor da
t de dagelijkse slappe cliffhanger van GTST voorbij is. Ik stel het meestal nog wel even uit; ik kijk wat nietszeggende tv, lees wat bladzijdes uit mijn boek maar val rond een uur of tien toch echt wel in slaap. Ik ben inmiddels ook op de leeftijd dat ik het onacceptabel vind om na half negen nog een film te starten. Dat is toch barbaars, dat houdt toch geen mens vol? Who’s with me?
Bij deze wil ik trouwens meteen even van de gelegenheid gebruik maken om mijn excuses aan te bieden over mijn gedrag in het verleden. Excuses? hoor ik je denken. Ik kan het uitleggen. Het zit namelijk zo; hoewel het nu zo onwaarschijnlijk is als een slak die per alpaca reist… vroeger wilde ik nooit naar bed.
*Geschokte stilte*.
In mijn jongere jaren was ik meesteres in het verzinnen van allerlei mogelijke excuses om maar niet naar bed te hoeven; de film was nog niet afgelopen, ik had dorst of ineens zo’n vreselijke buikpijn. Ik herinner me sommige avonden waarop ik me in een hoekje van de bank terugtrok en zo stil mogelijk bleef zitten zodat mijn ouders me zouden vergeten. Niet écht vergeten natuurlijk, maar in ieder geval tot een uur of tien. Maar ze waren onverbiddelijk. Ik werd toch – zij het met grote tegenzin en de nodige drama – naar bed gestuurd. Dát kan ik me nu dus niet meer voorstellen. Dus bij deze…sorry, slaap, sorry bed. Ik was mezelf niet. Ik besefte niet hoe goed je het met me voorhad.
We kunnen dus wel concluderen dat ik geen vroege vogel ben. En ook geen nachtdier. Ik ben een soort van chronisch vermoeide duif. Dat moet het wel zijn. Ik vrees nu al de dag dat we kinderen krijgen…