Het stoffenspektakel (waar Satan in zijn knuistje lacht en de huisvrouw met een kort pittig kapsel hoogtij viert)

Samen met mijn nieuw verworven hobby -make áll the things!- komen ook nieuwe evenementen die interessant lijken. Het stoffenspektakel is er één van.  Als ik zelf jurken, tassen, rokken en babykleertjes – Ho, ho, voor anderen natuurlijk-  wil maken, heb ik uiteraard wel de leukste, hipste en meest unieke stofjes nodig. En dus stond ik op zondagochtend op tijd op om nét na openingstijd  het stoffenspektakel te betreden. Ik koos mijn tijd heel bewust; niet te vroeg -stel je voor dat ik in een drom trappelende huisvrouwen terecht kom als de deur opengaat- maar ook niet te laat. Ik kán me zo voorstellen dat het druk wordt in de middag. Dus een kwartier na openingtijd rijd ik de parkeergarage in. Het is al best druk en overal om mijn heen zie ik vrouwen van middelbare (en oudere) leeftijd die verwoed een plekje zoeken om vervolgens op de verzamelplek giebelend bij elkaar te komen. Om erbij te horen steek ik twee keer voordat ik goed sta met mijn auto en loop naar de automaat voor een kaartje.

Er staat een bescheiden rij en zuchtend hoor ik telkens hetzelfde als een nieuw bestuurster aan de beurt is. ‘Och, Els. Els!…Ge moet het kenteken invoeren. Kende gij ff gaan kijken?’ ZUCHT. Élke keer weer. Oké, toegegeven. Ze heetten niet allemaal Els, daar zat dan wel variatie in. Ik tik ongeduldig met mijn All-star op de stoep, maar adem een paar keer in en uit en bedenk me wat voor leuke, hippe en unieke stofjes ik zodadelijk allemaal ga bemachtigen. Alles komt goed.

Maar het komt helemaal niet goed! Eenmaal binnen word ik overweldigd door de vele kramen en probeer een strategie te vinden om alles rustig te bekijken. Maar vóórdat ik mijn strategie heb kunnen vinden, krijg ik al een por in mijn rechterrib van een oudere dame die blijkbaar haast heeft om bij de kraam te komen. Verontwaardigd wrijf ik in mijn zij en doe een stap richting de kraam, waar ik een duw van een andere dame krijg. En dit blijkt slechts een voorbode te zijn voor wat er daarna gebeurt…Drommen met huisvrouwen met een kort pittig kapsel werken zich met ellebogen naar voren en trekken hun boodschappenwagentjes dwars door mij heen. Verdwaasde enigszins bange echtgenoten staat dicht achter hun vrouw en blokkeren het pad. Er wordt verwoed aan wikkels met stof getrokken en regelmatig duik ik net op tijd weg om geen klap tegen mijn hoofd te krijgen als er zo’n wikkel door de lucht gaat. En daar is Els ook weer. ‘Els, ELS!’ schreeuwt een grijzende dame door de hal. ‘Kom hier eens kijken!’. Ik duik, vlieg en worstel me door de kramen en pik er hier en daar gelukkig ook een leuk stofje uit. Als ik netjes op mijn beurt sta te wachten voor een halve meter van die leuke grijze – die bijna op is-, hoor ik ineens; ‘Zegt u het maar?’. Een vermoeide verkoopster kijkt me vragend aan. Ik wijs op de jonge vrouw naast me met een wikkel babystof. ‘Die mevrouw was eerst…’. De jonge vrouw glimlacht vriendelijk . ‘INDERDAAD!’ krijst haar moeder naast haar en kijkt me strijdlustig aan. De jonge vrouw wordt rood van schaamte en ik kijk haar moeder even peinzend aan. Het stoffenspektakel haalt het slechtste in mensen naar boven.

Als ik -met een redelijke geslaagde buit- mijn weg naar buiten baan, kijk ik nog eens schichtig om me heen. Waar zijn de verborgen camera’s? Waar staat Frans Bauer? Waar zit de duivel in zijn knuistje te lachen? Het stoffenspektakel; duidelijk het uitje voor het jaar voor menig middelbare vrouw maar ik heb zojuist een stukje van de hel gezien. Dat kan niet anders. Volgende keer maar gewoon weer naar de winkel.