Uit de oude doos; Nádenken.

‘Nádenken!’

 Dit zei een ex-vriendje vaak tegen mij…niet op een intimiderende, beschuldigende manier (nee, we hadden best een leuke relatie van 3 maanden) maar meer op een zuchtende, geamuseerde manier. Ik vergeet het namelijk wel eens….nadenken.

Ofja, ik denk wel na…alleen begin ik de laatste tijd te vermoeden dat mijn twee hersenhelften, totáál niet samenwerken. Sterker nog, ik vraag me af of ze wel van elkaars bestaan afweten.

 Dit vermoeden begon te bestaan toen ik vorige week naar de fitness ging (dat doe ik namelijk. Echt! Nee, echt!). Ik bedacht me dat ik na de fitness direct even langs de supermarkt kon gaan, dat scheelde me weer een extra fietstocht over het heuvelige landschap van Nijmegen. Nóg geen twéé seconden later denk ik, terwijl ik mijn sporttas inpak, ‘Ik neem alleen m’n sportpas mee, dat scheelt weer’. En vertrek met een lichte sporttas, vervuld met het idee dat ik maar één keer hoef te fietsen, naar de fitness. De crosstrainer, loopband, fiets, buikspieroefeningen….En ik blijf vervuld met het idee dat ik dadelijk direct langs de supermarkt kan. Tot ik daadwerkelijk in de supermarkt bij de kassa sta en alleen met mijn sportpas kan wapperen naar de caissière (Want ik sport echt! Kijk maar!) …Nádenken!

 Of die ene keer dat ik op een koffietafel na een begrafenis werkte. Ik heb jaren in de horeca gewerkt en één van de stamgasten van het café waar ik destijds werkte was overleden. Een hele trieste dag. Na de mis kwamen de mensen naar het café en mij was de taak toebedeeld om de jassen aan te nemen. Met nette kleding en een vriendelijke, troostende glimlach ontvang ik de gasten en neem hun jassen aan. Een door verdriet overmande vrouw brengt verontschuldigend uit dat ze geen haakje aan haar jas heeft. ‘Och, dat overleven we wel’ roep ik nonchalant…Nádenken!

 Of laatst, toen ik op mijn werk (ik werk in de psychiatrie) in rij stond bij de interne bank om geld op te halen voor enkele cliënten. Er waren meer wachtenden voor mij, voornamelijk cliënten. Één daarvan ken ik wel, die probeerde vorig jaar nog een boomstronk naar mijn hoofd te slingeren (gelukkig nu geen zware voorwerpen in de buurt) . Deze (inmiddels weer) jolige vent roept enthousiast: ‘ik was voor jou hè!’. Waarop ik reageer met ‘Jaaaah, die’s gek!’. Hij kijkt me nog even vertwijfelt aan…..Nádenken!

 Of nu ik toch bezig ben….toen ik jaren terug in een restaurant werkte. Een zelfbedieningsrestaurant waar mijn taken voornamelijk bestonden uit mensen aan tafel brengen, uitleggen hoe het werkt en vervolgens een breuk sjouwen aan smerige borden. Op zondagochtend werkte ik altijd tijdens de brunch (wat mij overigens niet weerhield om zaterdagavond los te gaan…). Een net echtpaar kwam eten, ik legde vriendelijk uit wat de bedoeling van ons restaurant was en vroeg of ze nog vragen hadden. Toen dit niet het geval bleek, knikte ik het echtpaar toe, wenste ze ‘welterusten’ en vertrok….Nádenken!

 Terwijl ik dit schrijf, schiet voorbeeld na voorbeeld mij te binnen…..ik hou hier maar op, voor ieders plezier….goed nagedacht hè!