Warning: deze blog is lang niet zo luchtig als je van me gewend bent. Ik beloof de volgende keer beterschap 😉
En dan is het zover. Mijn laatste werkdag als hulpverlener. Niet alleen laat ik – zoals ik al eerder deed – een toffe werkgever met leuke collega’s achter: ditmaal laat ik een heel vakgebied achter me. Na twaalf jaar werkzaam te zijn in de hulpverlening zet ik er een punt achter. Twaalf jaar, ze lijken voorbij gevlogen, maar hebben me gevormd tot wie ik vandaag ben.
GGz Nijmegen
Ik wilde iets met mensen doen. En iets creatiefs – het zat er toen al in – dus begon ik na het VWO aan de SPH in Nijmegen, een creatieve opleiding gericht op de hulpverlening. Mijn carrière begon toen ik in 2007 mijn stage afrondde bij GGz Nijmegen en er mocht blijven werken. Tijdens mijn afstudeerjaar, draaide ik avond- en weekenddiensten en leek mijn draai te vinden op de afdelingen Langeberg 1 en 2, twee open afdelingen: eentje met crisis-patienten en eentje met lang verblijf-patienten. Maar jong als ik was, voelde ik te veel verantwoordelijkheid en lukte me het niet goed genoeg om mijn grenzen te voelen én ernaar te luisteren. Wat was ik boos op mezelf toen ik op 23e jarige leeftijd opeens in de ziektewet kwam te zitten. Overbelast, met (zo bleek uiteindelijk) kenmerken van een post-traumatische stressstoornis: het gevolg van een aantal heftige incidenten waar ik mijn grenzen niet herkende of voelde. Ik worstelde om terug te komen, het werk weer op te pakken, te leren van eerdere gebeurtenissen en mijn diensten weer te draaien. Er waren immers ook zoveel mooie, leuke en hartverwarmende momenten. Ik vond steun bij mijn collega’s en trok me aan ze op. Maar uiteindelijk moest ik na 5 jaar toegeven dat dit niet langer mijn plek was. Met tranen liet ik een geweldig team achter en ook geweldige patiënten.
RIBW
Ik vond gelukkig al snel een nieuwe plek bij het RIBW in Nijmegen, nog steeds in de psychiatrie, maar dan ambulant: begeleiding bieden bij mensen thuis. Opnieuw trof ik een geweldig team met toffe mensen en had de eer om een aantal bijzondere cliënten te begeleiden in hun pad. Het was hier dat ik onder andere een cliënt ondersteunde bij zijn wens om zijn leven te beëindigen, een bijzonder traject wat ik nooit zal vergeten.
Ondanks die bijzondere momenten, worstelde ik ook bij deze werkgever weer met mijn grenzen en emotionele reacties op stress en agressie. Ik wilde het zo graag, maar moest uiteindelijk samen met mijn manager concluderen dat de psychiatrie niet langer mijn plek was, althans niet op dat moment. Er waren simpelweg te veel stressfactoren, die te veel van mij vroegen. Ik kreeg een loopbaancoach om te kijken naar welke mogelijkheden er wél waren en volgde EMDR- behandeling om beter om te gaan met de krasjes op mijn ziel. Het was deze loopbaanbegeleider die mij triggerde om weer te gaan schrijven: ‘Maak dat boek af, doe mee aan die schrijfwedstrijd: als je iets wil, als iets je passie is, moet je ervoor gaan…’
Via Jeugdzorg naar IMW Tilburg
Na ruim een half jaar op adem komen was ik klaar voor een nieuwe uitdaging. Ik kwam terecht bij Bureau Jeugdzorg in Tilburg. Een hele andere tak van sport dan waar ik voorheen gewerkt had. BJZ Tilburg bracht mij opnieuw geweldige collega’s en veel fijne momenten. Helaas is er in de jeugdzorg veel weerstand, dreiging en bleek ook deze baan niet helemaal in mijn straatje. Het duurde dan ook niet lang tot ik de overstap maakte naar het IMW in Tilburg, het maatschappelijk werk, waar ik tot deze week met veel plezier in het wijkteam heb gewerkt. Bij het IMW vond ik – na een lange zoektocht – eindelijk mijn veilige werkplek met een hecht team van betrokken collega’s. Natuurlijk waren er ook hier stressvolle momenten, verdriet en onmacht, maar er was vooral ook veel plezier, saamhorigheid, betrokkenheid en veiligheid. Ik had eindelijk de plek gevonden waar ik thuishoorde, waar ik hulpverlener kon zijn binnen mijn eigen grenzen en mezelf helemaal in de organisatie kon nestelen.
Werken in de hulpverlening heeft veel zoveel kanten waar je als buitenstaander vaak niets van ziet, hoort of meekrijgt. Ik maakte absurde momenten mee (mensen zijn gek!), zag de vreemdste dingen en hoorde de raarste, grappigste en heftigste verhalen. Het was samen lachen maar ook ook samen huilen. Ik zag schrijnende situaties, werd bedreigd, was voor velen een steunpilaar, probeerde een veilige omgeving voor kinderen te creëeren, wilde helpen en ondersteunen maar moest soms ook toekijken hoe de wetgeving in de weg stond of mensen toch andere keuzes maken. Hoeveel krantenberichten heb ik de afgelopen jaren niet met een knoop in mijn maag gelezen, waarin hulpverlening werd verwijt niets te doen in schrijnende situaties?
Hoe graag had ik soms – en nu nog – van de daken willen schreeuwen dat de hulpverlening soms ook onmachtig is? Hoe wij soms ook met lede ogen moeten toekijken hoe iemand mishandeld wordt, hoe dreiging kan blijven en kinderen niet geholpen kunnen worden?
Afscheid nemen
Dat mooie, intensieve vak, vol herinneringen – mooi en minder mooie – laat ik nu achter me. Ik neem afscheid van intensief samenwerken, mooie trajecten, kleine succesjes maar ook veel stress, verdriet en onmacht. De afgelopen twee jaren, waarin mijn schrijfcarrière van de grond kwam, waren erg druk, maar hebben geleid tot dit punt: het punt dat ik een nieuwe carrière durf aan te gaan, eentje die me past. Ik laat de hulpverlening achter me: de gekte, de mensen, de verhalen en alle bijkomende emoties. Ik maak me op om een nieuwe wereld te betreden, een totaal andere wereld. Soms een zakenwereld, waarin ik mezelf moet redden. Een wereld waar “collega’s” meer op afstand zitten en waar ik niet elke maand netjes mijn salaris krijg. Wellicht is het soms eenzaam en wellicht ga ik af en toe gigantisch op mijn snavel als “ondernemer”, maar hé… if not now, then when?
En ook al zeg ik de hulpverlening nu vaarwel, er is één ding wat niet zal veranderen. Datgene wat me ooit de hulpverlening in trok, datgene wat me al die jaren heeft weten te boeien en datgene wat mij een nieuwe carrière biedt. Verhalen. De wereld bestaat uit verhalen en ik heb er inmiddels zoveel gehoord, het is tijd om ze op te gaan schrijven!
Super mooi verwoord, Marijke.
En inderdaad mag dat van de daken geschreeuwd worden hoe je soms als hulpverlener, om verschillende redenen, machteloos moet toe kijken.
Mooi verhaal Marijke! Je was en bent een ontzettend waardevolle toevoeging aan hulpverleningsland. Dat je maar als ware ambassadeur van dit mooie vak een fantastische carrière in de schrijfwereld tegemoet gaan. Je hebt zowel de gun- als funfactor, dus ik zou niet weten waarom het niet zo lukken! Alle succes!!